"รับติดแน่ แพ้ติดยาว ถ้าเจอศาลทหาร ศาลเดียว ยิ่งสู้ก็ยิ่งยาว" ชาวคุกว่ากันอย่างนั้น

บันทึกนักโทษคดีการเมือง ตอนที่ 4 :จากศาลพลเรือนถึงศาลทหาร จาก 6 ตุลา 19 ถึง 22 พฤษภา 57

.......

รถบรรทุกทหารพาผมออกเดินทางอีกครั้่งจากกองบัญชาการคณะรัฐประหาร มุ่งสู่ทิศเหนือกรุงเทพฯ...เช่นเคย พวกเขาไม่บอกว่าจะพาไปที่ไหน

แต่ผมเดาได้ในคราวนี้ว่าควรจะเป็น กองบังคับการปราบปรามการกระทำความผิดเกี่ยวกับอาชญากรรมทางเทคโนโลยี (ปอท.) ที่ตั้งอยู่ในศูนย์ราชการ ถนนแจ้งวัฒนะ

ทหารเป็นคนรับผิดชอบกรณีผมก็จริง แต่ตามกฎหมายมีฐานะ ‘ผู้ช่วยเจ้าพนักงานสอบสวน’ คือตำรวจ ในที่สุดแล้วตามระเบียบก็ต้องส่งให้ตำรวจดำเนินคดี...แต่ก็รู็ดีว่าเป็นเพียง ‘พิธีกรรม’...คนจัดการทั้งหมดตัวจริงคือทหาร

เราไปถึงราว 5 โมงเย็น แต่ต้องนั่งแกร่วรออยู่หน้าอาคารถึงเกือบ 3 ทุ่ม ทหารที่ควบคุมตัวผมมาบอกว่า คงจะให้ศาลออกหมายจับผมอยู่่ หรือผู้เกี่ยวข้องอาจกำลังพิจารณาว่าจะตั้งข้อหาอะไรให้ผมดี

ข้อกล่าวหาต่อผมนั้นคือ กระทำผbดมาตรา 112 "ผู้ใดหมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้ายพระมหากษัตริย์ พระราชินี รัชทายาท หรือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ 3 ปีถึง 15 ปี"

พันตำรวจโทเจ้าของคดี อ่านข้อกล่าวหาให้ผมฟังนั้น มีจำนวน 1 เรื่อง (หรือมักเรียกกันว่า 1 กรรม)
........

เรื่องย่อๆ ของเรื่องนี้มีอยู่ว่า มีนักวิชาการที่มีชื่อเสียงของประเทศไทยรายหนึ่ง ได้หลบหนีออกจากประเทศไทยไปลี้ภัยอยู่ต่างประเทศ ต่อมาก็ได้เขียนลงเวบไซต์ ราวต้นปี พ.ศ.2554 มีเนื้อความทำนองว่า คนที่เคลื่อนไหวเรียกร้องประชาธิปไตย ความเป็นธรรม และสิทธิมนุษยชนอย่างตนนั้น ทำไมต้องระหกระเหินออกมาอยู่ต่างประเทศ ขณะที่พวกก่อรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ยังอยู่ดีมีเกียรติในประเทศไทย

ซึ่งตอนนั้นผมเป็นบรรณาธิการเวบไซต์ไทยอีนิวส์ ก็ชั่งใจอยู่ว่าควรจะนำมาลงเผยแพร่ต่อหรือไม่? ที่สุดเรา(ผมและทีมงานกองบรรณาธิการไทยอีนิวส์) ได้ตัดสินใจนำมาลงเผยแพร่ซ้ำ โดยได้ตัดชื่อบุคคลแลตำแหน่งออกไปจากต้นฉบับที่นักวิชาการรายนี้เขียนไว้เดิม เพราะเห็นว่ามีข้อประเด็นละเอียดอ่อนบางประการ
........

พันตำรวจโทเจ้าของคดี สังกัดปอท.แจ้งข้อกล่าวหาว่าผมได้ "นำข้อความที่ผู้กระทำผิดมาตรา 112 มาเผยแพร่ซ้ำ จึงเป็นการกระทำผิดมาตรา 112 ด้วย" แล้วถามว่าผมจะยอมรับหรือปฏิเสธ ผมบอกว่าจะขอให้การในชั้นศาล

เจ้าของคดีบอกกับผมว่า "ท่านต้องไปขึ้นศาลทหาร เนื่องจากคสช.มีประกาศฉบับที่ 37/2557 ลงวันที่ 25 พฤษภาคม 2557 ว่าคดีมาตรา 112 ต้องไปขึ้นศาลทหาร"

ผมแย้งว่า ก็ท่านเพิ่งแจ้งข้อกล่าวหาว่าผมกระทำผิดนำบทความนักวิชาการมาลงเผยแพร่ในเว็บไซต์ไทยอีนิวส์ตั้งแต่ต้นปี 2554 แล้วจะมาเอาคำสั่งคสช.ที่เพิ่งประกาศลงวันที่ 25 พฤษภาคม 2557 คือวันที่จับกุมตัวผมมา แล้วดำเนินคดีย้อนหลังผมไปตั้ง 3 ปีได้อย่างไร?

เจ้าของคดีว่า เพราะนับแต่บทความที่ถูกระบุว่ากระทำผิดเผยแพร่ไว้นั้น แม้จะผ่านมา 3 ปีเศษแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในระบบคอมพิวเตอร์มาอย่างต่อเนื่องทั้งกลางวันและกลางคืน จนถึงวันที่มีประกาศฉบับที่ 37/2557

"ถ้างั้นผมขอประกันตัว" ผมบอก ทั้งที่ทราบดีว่าโอกาสริบหรี่่ "เราคัดค้านการประกันตัว" เขาตอบเรียบๆ

ศาลทหารนั้นต่างจากศาลพลเรือนคือ เป็นศาลชั้นเดียว ตัดสินแล้วถือเป็นเด็ดขาด ไม่มีชั้นอุทธรณ์ หรือฎีกา

ศาลทหารเคยพิจารณาคดีมาตรา 112 ครั้งสุดท้ายก็คือ ต่อบรรดาผู้นำนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 (ในคดีที่เรียกกันต่อมาว่า ‘คดีเล่นละครแขวนคอ’) จากนั้นก็มาอยู่ในอำนาจการพิจารณาของศาลอาญา หรือศาลพลเรือนเรื่อยมา

‘ยี่ต๊อก’ หรือบทลงโทษของศาลพลเรือนในคดีนี้ โดยเฉลี่ยคือจำคุก 5 ปี สารภาพลดเหลือ 2 ปีครึ่ง ผมจึงเตรียมใจมาก่อนนี้ว่าจะต้องใช่้เวลาในคุกราวๆ 2 ปีเศษ

แต่เนื่องจากนี่เป็นกรณีที่ไม่เหมือนเดิม เพราะหลังรัฐประหาร 22 พฤษภาคม 2557 มีการออกคำสั่งให่้ศาลทหารเข้ามาตัดสินแทนศาลพลเรือน

ไม่เคยมีสถิติ หรือ ‘ยี่ต๊อก’ มาก่อนว่าศาลทหารจะตัดสินอย่างไร เพราะในกรณีนักศึกษา 6 ตุลาฯ นั้น ไม่ได้มีการตัดสินคดี แต่มีการนิรโทษกรรมกันเสียก่อน

ผมจึงเป็นกรณีแรกนับจากเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519ที่ จะถูกตัดสินตคดี 112 โดยศาลทหาร

........

อีกราว 7 เดือนกว่าต่อมา ผมจึงถูกตัดสินโดยศาลทหารมีความผิด ลงโทษจำคุก 10 ปี เคยมีคุณงามความดีลดให้ 1 ปี เหลือ 9 ปี...ให้การสารภาพ ลดโทษเหลือกึ่งหนึ่ง คงจำคุกทั้งสิ้น 4 ปี 6 เดือน

ทำไมผมและจำเลยในคดีนี้จำนวนมากจึงสารภาพ นั่นควรจะถามไม่น้อย...

"รับติดแน่ แพ้ติดยาว ถ้าเจอศาลทหาร ศาลเดียว ยิ่งสู้ก็ยิ่งยาว" ชาวคุกว่ากันอย่างนั้น

ระหว่างถูกขังคุกรอการพิจารณาคดีอยู่ 7 เดือน ห้ามประกัน แม้ว่าผมจะยื่นไปกี่ล้านหรือกี่ทีก็ตาม มันคือทัณฑ์ทรมานต่อญาติต่อครอบครัวของเรา

ดังนั้นไม่ว่าจะแข็งแกร่งหินผาขนาดไหน ไม่ย่นระย่อให้ต่อความอยุติธรรมเพียงไร...ก็มักจะถูกบีบให้ต้องยอมสารภาพในท้ายที่สุด